Dziwnie mi bez Ciebie. Tak pusto. Śmieszne, jak łatwo człowiek uczy się żyć bez powietrza, jak odzwyczaja się powoli od oddechu. Wiesz, że nie pamiętam jak to jest trzymać Cię za rękę? Naprawdę, nie potrafię sobie przypomnieć jak to jest. Nie pamiętam jak to jest się do Ciebie uśmiechać, ani jak to jest być adresatką Twoich słów. Wszystko przez ciszę, przez mur, który między nami wzniosłeś. Dalej nie rozumiem dlaczego to zrobiłeś, przecież miałam być wszystkim. 

Nie rozmawiałam z Tobą od jakiegoś czasu. Jestem naiwna, wciąż liczę na to, że sobie przypomnisz tak po prostu. Mam wrażenie, że na mnie patrzysz, że szukasz mnie wzrokiem, ale to przecież paranoja. Nie szukasz mnie. Nie chcesz mnie znaleźć, po prostu zapomniałeś jak to jest mnie kochać. To chyba boli najbardziej, wiesz? Osoba, która nauczyła mnie kochać odeszła zostawiając z pierdoloną dziurą zamiast serca. Nie mogę się przyzwyczaić, mimo tego, że minął miesiąc. 

I wciąż liczę, że kiedyś sobie o mnie przypomnisz, że odezwiesz się tak po prostu. Dlaczego muszę być tak brzydko w Tobie zakochana? Nieodwzajemniona miłość jest odrobinę bolesna. Odrobinę więcej niż odrobinę.

http://www.youtube.com/watch?v=uUWrcFpmI5U

Teksty są autorskie, zdjęcia są autorskie. Można obserwować, blablabla. 
Trochę sztywno się z Wami przywitałam, chociaż nie wiem czy mam się z kim witać. Halo?