"Utknęłam.

Wciąż wracam myślami do przeszłości, do dni kiedy nie byliśmy sobie bliscy. Paradoksalnie byliśmy wtedy bardziej czuli.

Mąż.

Żona.

Codzienne komplemety, wiara w to, że jestem warta starania. Tyle czułości i miłość było w obcych sobie ludziach. Duszę się przeszłością. Umieram z tęsknoty. I mimo, iż dzisiaj to wszystko jest dojrzalsze, bardziej świadome i szczere, to nie mogę zapomnieć o tamtych dniach, tygodniach, miesiącach. Czy naprawdę człowiek może się aż tak zmenić? Czy mimo takiej zmiany może naprawdę kochać? Chyba nie dojrzałam do takiej miłości. Chyba potrzebuję szczeniackiej czułości, cukierkowych wiadomości, nastoletniej potrzeby pokazania światu, że jesteśmy sobie przeznaczeni.

Żono.

Mężu.

"Jesteś moim ideałem. Nigdy nie sądziłem, że będziesz ze mną."

Jesteś..."

~ z pamiętnika młodej zielarki

Świecie mój... uwierz we mnie.