Pomnik Jakuba Wejhera

Wejherowo założone w 1643 roku przez wojewodę Jakuba Wejhera  prawa miejskie uzyskało w 1650 roku. Początkowo nazywane też było Wejherowską Wolą i Nowym Miastem (w odróżnieniu od "starego miasta" czyli Pucka). Po 1676 roku przeszło na własność lokalnych rodzin magnackich (przez pewien czas należało także do Sobieskich). W wyniku I rozbioru (1772 rok) przyłączono je do Prus. W 1818 roku zostało miastem powiatowym w rejencji gdańskiej (Prusy Zachodnie), stając się też siedzibą diecezji wejherowskiej Kościoła Ewangelicko-Unijnego, która istniała do 1945 r. W 1870 roku Wejherowo otrzymało połączenie kolejowe z Gdańskiem i Słupskiem. W owym czasie miasto zamieszkane było w większości przez Niemców i Kaszubów. Na przełomie XIX i XX wieku intensywnie rozwijało się gospodarczo.

W 1920 roku wróciło do Polski (mimo protestów części lokalnej ludności). Stało się siedzibą powiatu morskiego w województwie pomorskim (który obejmował również Puck i Hel). Wkrótce struktura demograficzna zaczęła się powoli zmieniać na korzyść Polaków. W dwudziestoleciu międzywojennym był tu jeden z głównych ośrodków regionalizmu (postulowano autonomizację regionu Pomorza w ramach państwa polskiego).