[i]Kwietniowa łąka na skraju ciszy w podskokach biegnie gość tajemniczy. Szczebioty ptaków słyszy …i staje a tu wiatr – psotnik znaki mu daje i delikatnie głaszcze po twarzy tchnieniem, jak puszek myśli rozmarzył… Pod rękę chwycił zakręcił w koło, z wdziękiem zanucił pieśń swą wesołą. Liście od razu zapączkowały, zielony humor przez to też miały. W trawy rozrzucił drobinki nieba… błękitnym szlakiem dziś iść zamierza. Uwił z krokusów tęczowe mosty, gestem tym wskazał kierunek prosty poprzez nadzieję z Wiosną pod rękę, w tyle codzienność w szarej sukience. prosto…do śmiechu zawirowania, do lśnienia wzroku i…zakochania. *** Gdy oprowadził gościa już wszędzie, zapytał: - Powiedz, co teraz będzie? Kim jesteś, Gościu i co zamierzasz? Może zamieszkać tu się …przymierzasz?[/i]