Przestaję znajdować odpowiednie słowa

Obracam w myślach swoje łzy

nie pozwalając im popłynąć

Zbyt dokładnie je pamiętam

Nie chciały się zatrzymać

Nieśmiertelne, silniejsze ode mnie

Pokazały mi, że to nie ja tu rządzę

Że przecież nie mogę udawać, że tego nie ma

A ja tak bardzo chcę myśleć inaczej

Chcę, żeby zniknęły

Może po prostu wraz z nimi

zwinę się w najmniejszy możliwy kłębek

i ukryje je przed sobą

Może gdy zamknę mocno oczy

To po jakimś czasie

Znikniemy razem

Być blisko, najbliżej

Tylko wtedy można uchwycić

przykurzone przez ból i zwątpienie

piękno

czasami widoczne w oczach

a czasami w sposobie w jaki patrzy w niebo

czasami w najgłośniejszej ciszy

bo niektóre rzeczy można odnaleźć

tylko w niej

ciszy

otaczającej człowieka

który już traci nadzieję

który pragnie ponad wszystko

wyciągniętej dłoni

ciepłej i czułej

silnej w swej delikatności

której dotyk sprawiał

że można poczuć się nietykalnym

wobec reszty świata

odrobinę miłej i szorstkiej

od noszonej innym pomocy

tak idealnej żeby ją złapać

i pozwolić sobie poczuć

Patrzę jak miesza się

to czego nie ma

i to co jest

oddycham głęboko

szukam w sobie siły

by uwierzyć jeszcze ten jeden raz

tak jak ostatnio

i ostatnio

i ostatnio

i ostatnio...

Czego byś jeszcze chciała?

Niebo nadal jest błękitne

Masz czas

Aby spełniać marzenia

Gdzie tak biegniesz?

Dlaczego tak tupiesz sercem?

Nie oczekujesz zbyt wiele?

Naucz się cierpliwości

Naucz się pokory

Poczekaj na swoją kolej

Przecież wszystko przed Tobą

Dlaczego nie widzisz

tego światełka w tunelu?

Dlaczego przestałaś je dostrzegać

już wtedy, gdy nie mogłaś dosięgnąć

tej górnej szafki

zamkniętej i nieosiągalnej

jak Twoje pragnienia

może po prostu Twoje serce musi

jeszcze trochę urosnąć

tak jak Ty kiedyś

by w końcu dotknąć

wszystkiego

Ciebie obarczam winą za początek

za nakręcenie machiny bólu

za wkradnięcie się

o jedną warstwę za daleko

za dotknięcie zardzewiałych strun

we mnie

siebie za całą resztę