14.10.14r.

Staree, bardzo stare zdjęcia.

Mamy jeden wspólny cel i milon różnych sposobów żeby go osiągnąć. Coś się kończy każdego dnia i czuć to coraz wyraźniej. Coś zbliża nieuchronnie. Każdego dnia bliżej. Ostatnio uświadomiłam sobie coś. Odliczając do czegoś tracimy dzsiś. Czy żyjemy więc w pełni? A przecież tylko dzięki jakiemuś punktowi zaczepienia udaje nam się czasem przetrwać dzień. Zaczęłam ostatnio myśleć o takich głupotach. Zaczęłam obserwować ludzi, dziwny sposobem nie skupiałam się kiedyś na tym aż tak. Zaskakujące ile można się dowiedzieć nie wymawiając ani słowa. Czasem mam dość tej ciszy. Czasem potrzebujemy słów bardziej niż tego tlenu. Zauważyłam też, że najprostsze słowa jest nam wymówić najciężej. Ile się czasem trzeba namęczyć, ile wojen stoczyć z samym sobą, żeby wycisnąć z siebie zwykłe 'przepraszam'. Mam ostatnio w głowie takie głupie myśli. Dni bezsensu. Człowieka bez zrozumienia. 

Coś pcha nas do przodu, ale dokąd?