Nic.

Beznadzieja.

Zwątpienie.

Strach.

Strach przede wszystim.

http://www.youtube.com/watch?v=YtrycxqqSCc

Obawiam się tego, kim mogę stać się jutro, pojutrze, za miesiąc, za rok.

Ale będę czekać. Będę czekać na kolejny wspaniały lipiec, który odmieni moje życie. Na bodziec, który walnie mnie z całej siły w łeb i doprowadzi do porządku. Tylko mam nadzieję, że nie będę w takim złym stanie jak w tym roku.

Dobrze, że są tacy ludzie, którzy sprawiają, że życie staje się lepsze. Szkoda, że tak rzadko ich spotykam. Albo, że nagle znikają bez śladu. Chociaż nie, nie znikają, lecz powoli odchodzą. Na początku jest fajnie, wesoło, potem nie ma czasu, później tylko "cześć" z marnym uśmiechem, a na końcu pytanie: kim ty właściwie jesteś?

A z pozytywnych aspektów: może we wrześniu choć troszkę lipiec do mnie wróci.

No i następne ŚDM w Krakowie :)