Dawno, dawno temu...

Był sobie rok 2012, a dokładnie Święta Wielkanocne i wiesz co, to były jedne z najlepszych moich świąt, bo spędziłam je w gronie moich najlepszych przyjaciół. I gdyby mi ktoś, kiedyś powiedział wtedy, że za 2 lata będziemy sobie zupełnie obce, to bym go totalnie zbrechtała i odpowiedziała mu: co ty na głowę upadłeś?! Ja i Wojciechowska za wiele przeszłyśmy razem! Bo przecież zawsze wychodziłyśmy z kłopotów, kryzysów razem i razem dawałyśmy radę...

Siedzę, siedzę, siedzę sobie w tym moim cudnym Poznaniu i piszę Ci tego włama... ( a w nawiasie, niezawodny nasz sposób komunikacji ) Płaczę jak bóbr, łzy mi zalewają twarz, klawiaturę bo nie mogę dalej w to uwierzyć, że tak przegrałyśmy sprawę, że wszystko tak się posypało jak domek z kart...

Wiesz za co lubię to zdjęcie? Bo kiedyś pod nim napisałaś tak:

A wiesz, co jest w moim życiu najlepsze.? Że mam taką przyjaciółkę jak Ty ; * < 33 !

Nie będę Ci pisać przysłowiowych życzeń, ale wieszcz czego Tobie życzę, a raczej NAM, żebyśmy mogły kiedyś usiąść i porozmawiać, przegadać cały dzień a nawet i noc, powiedzieć o wszystkim co nas zabolało, zraniło, powspominać to co było i choć w części naprawić to co się zchrzaniło... Nie umiem Ci powiedzieć czy nam się uda, ale wiem napewno, że życie jest zbyt krótkie by je marnować bezsensownie, chciałabym wierzyć, że to będzie kolejny rozdział naszej przyjażni...

Wojciechoooooooooowska, no, bo ja za Tobą strasznie tęsknie! <3