Jeden książę, znany ze swego okrucieństwa, miał w swoim zamku, w dole, obłaskawionego niedźwiedzia; kazał mu na półmisku podać gorącego jak ukrop, miodu. Żart był okrutny. Ile bowiem razy zgłodniałe zwierzę dotykało ulubionego swego pokarmu, tyle razy, sparzywszy sobie język i paszczę, odskakiwało. Pomimo tych męk, od miodu odejść nie chciało. Wreszcie, wściekając się od bólu, rzuciło się z rozpaczliwą odwagą na gorący płyn, połknęło go w całości i w strasznych mękach zakończyło życie. Ci, którzy używają świata, nie są niedźwiedziami, często jednak bywają głupsi od nich. Stąd to pochodzi, że większa część ludzi, pierwszą połowę swego życia na to obraca, aby drugą nędzną i nieszczęśliwą uczynić, a wieczność swoją na szwank narazić.