za dużo...

"Rzucamy tyle słów
 Że nie uniesie wiatr
 By echem o nich grać
 Pal sześć...
 Zwodzonych uczuć most
 Po którym przyszło iść
 I suchą stopą przejść
 Na cześć
 Czy do głuchych rozmów niesłownych
 Szczęście nam dopisze
 Znów treść?

 W tę przeklętą noc
 Czekam na nadziei głos
 Wiem, że przyjdzie taki czas
 Gdy zawołasz mnie
 I znów będę już tylko tam,
 Tam gdzie ty...

 Ty mówisz nie ma co... 
 Bo z tysiącami spraw
 Do ładu musisz dojść
 Więc idź!
 Zwodzonych uczuć most
 Na brzegach naszych serc
 Podnosi w górę czas i ty...
 Czy do białych kopert z daleka
 Szczęście mi dopisze
 Twój list?"

Za dużo usłyszałam

Za dużo powiedziałam

Za dużo się działo

Dużo za dużo...

ścianka...

wchodzisz po to, żeby za chwile zejść...

po co w takim razie wchodzić?

Bo potem możesz powiedzieć, że na nią wszedłeś?

czy może dla tej adrenaliny kiedy wchodzisz?

bo jak się wchodzi jest najlepiej...

w chwili kiedy dotykasz ostatniego uchwytu, jakbyś coś tracił...

"A gdzie następny uchwyt?? to już koniec?? teraz tylko krzyknąć 'blok!' i schodzić??"

czy po to żyjemy??

po to, żeby w pewnym momęcie zrozumieć, że nie ma już następnego uchwytu i teraz zostaje nam tylko 'blok!' i wspomnienia po tym co przezyłeś wchodząc pod górę??

schodząc zaczynasz rozumieć " mogłem się chwycić tego uchwytu... wtedy było by łatwiej, lepiej..."

ale gdy się wspinasz nie potrafisz się na tyle rozglądnąć...

widzisz tylko cel...

i nie ważne, że jest łatwiejsza droga...

wystarczyło by tylko zatrzymać się na chwile i pomyśleć...

"ale po co?? dałem przecież radę!"

co z tego, że przez to, że wybrałeś tą drogę, może komuś uniemożliwiłeś jego plan i teraz on musi iść inną, może tródniejszą drogą...

ech...

pozdr