"Przysięgaliśmy się zestarzeć razem

Kochać na zawsze, nawet, gdy nas w trumnie zjedzą robaki

Myślałem, że bez ciebie umrę, i chyba umarłem

A teraz tylko udaję element scenografii

I sam się szwendam ulicami, tyle tu wspomnień o tobie

Że mógłbym z nich spokojnie stworzyć cały wszechświat

Lecz mogę tylko wyobrażać sobie twój głos w domofonie

Kiedy dzwonię do któregoś z naszych starych mieszkań

Ciebie tam nie ma i nie będziesz się uśmiechać już do mnie

I te myśli sprawiają, że mi się nie chce żyć

Bo myślę ciągle przebyliśmy tyle serpentyn we dwoje

Wyłącznie po to, żeby ujrzeć koniec na kolejnej z nich?

Nie mieliśmy kiedyś nic, prócz siebie

Dotyków dłoni, krzyków w gniewie i morza łez

Zrobiliśmy razem setki kilometrów po niebie

Ale na którymś z postojów zostawiliśmy sens"