Fot. Agata Pacyna

Tęsknię za Oskarem. Za bliskością. Za jego ustami, uściskiem, zapachem, uśmiechem. Za jego obecnością w moim łóżku. A niekiedy i za namiętnością. Sama już nie wiem czego chcę, czasem tak bardzo mnie denerwuje. Ale mimo to nie chciałabym, by go zabrakło. Nie umiemy docenić siebie nawzajem. Najbardziej przeszkadza mi to, że muszę się przy nim pilnować, bo potrafi być bardzo obrażalski i to bywa denerwujące. Jednak to może być też zaleta, bo dzięki temu wyrobię sobie nawyk niwelowania swojej chamskości. Dobrze by było. Ale nie zawsze czuję się przy nim zupełnie swobodnie. Mam nadzieję, że to minie z upływem czasu. I łudzę się, że stopniowo zacznę odnajdywać w nim przyjaciela, któremu będę mogła się wygadać, ale też porozmawiać o głupotach czy codziennych, mało znaczących sprawach. Bo mam jakąś taką dziwną potrzebę rozmowy o wszystkim i o niczym. Na każde z tych czynników wpływających na całokształt potrzeba CZASU. Musimy się lepiej poznać, zbliżyć do siebie, przyzwyczaić i tak dalej. Wszyscy mówią, że początki są najlepsze. A ja uważam, że są bardzo trudne. Ciężko jest się tak od razu otworzyć przed drugą osobą i takie tam. Bądź co bądź cieszę się, że po prostu go mam. I to już pół sukcesu.