Fot. Agata Pacyna

Wszystko się pozmieniało, jakby obrót o 180 stopni. W moim życiu pojawiły się nowe osoby, stare znajomości powoli się wycierają. A ja jednak tęsknię za KiPNZ. Ale nadal nie chcę wracać. Jestem rozdarta na pół, nie wiem co robić. Chciałabym mieć wszystko. Zaniedbałam #happydays, było ich wiele, a ja je ominęłam, nie uwieczniłam tu wcale. Muszę do tego wrócić. Z Wojtkiem nie widziałam się od ostatniego wpisu. To jest trzeci tydzień. Przelotnie spotykamy się w szkole, a ona nie wykazuje jakichkolwiek chęci do spotkania, czy choćby pogadania. Już nie chce mi się starać, to bez sensu, bo podobno o przyjaźń nie powinno się walczyć. Wciąż uświadamiam sobie, że jedyną prawdziwą osobą w moim życiu był Karol. Pomimo wszystkich krzywd, jakie sobie wyrządziliśmy, mimo tylu przeciwności, wciąż najlepiej mi się z nim gada, wciąż mnie kocha, wciąż go kocham, wciąż mnie chce. Nieważne ile zła w nas było, jest nadal, on zawsze był moim najprawdziwszym przyjacielem. Jedynym. Niestety nawet nie mam odwagi powiedzieć tego głośno, ale przynajmniej przed sobą, tutaj, mogę to przyznać. Teraz jak poznałam Daniela zastanawiam się kogo jeszcze los postawi mi na drodze w moim życiu. Daniel wydaje się być okej, dobry materiał na przyjaciela, ale to początki znajomości. Zobaczymy jak długo utrzyma ze mną kontakt, jak długo będzie chciał utrzymać. Większość ludzkości jest fałszywa, ja też jestem, ale mimo to szukam dla siebie prawdziwych (no cóż, wrodzony egoizm), co zostaną ze mną w najgorszym gównie, jak Karol. Boże, dziękuję Ci za niego, to dobry człowiek. Mimo wszystko. Jedyny prawdziwy w moim życiu, nauczył mnie kochać, dał poznać jak to jest być kochaną, to największa istota życia.