od początku

wiesz jak to jest? mieć kogoś tylko,tylko i wyłącznie dla siebie,na własność. nie jest on rzeczą,po prostu jest tylko twój. tak mijają miesiące,być może i lata,myślisz,że będziecie razem na zawsze jednak on ma wypadek,wypadek tak poważny,że trafia do szpitala,z krwiakami w mózgu,powracacie do codzienności,mimo wypadku i dzielących was kilometrów,znów jest wspaniale,kochasz go i dobrze o tym wiesz,jesteś świadom tego,że kochasz tą drugą osobę,i masz pewność,że ona ciebie. wszystko nagle się zapada,z każdym dniem on źle się czuje,osoba,dla której oddychasz jest już u kresu swoich możliwości,on nie chce już żyć,ale nie przestaje o tobie myśleć. rozstajecie się,przeklinasz go w myślach,to jego wina,pewnie teraz już kogoś innego pokochał i jest szczęśliwy,jednak nie,nie wiesz co się działo po tym kiedy kazał ci odejść,przeżywał najgorsze zmagał się ze śmiercią,prosił o rozstanie tylko dlatego,żebyś nie musiał na to patrzeć,żebyś ty nie cierpiał,ale ty o tym nie wiesz.któregoś dnia po prostu dostajesz list,z jego ukochanym podkoszulkiem. otwierasz go,a tam na białym papierze widnieje jedno tak cholernie ważne zdanie,nie możesz go przeczytać łzy kapią ci po policzkach,ręce drżą,a nogi się uginają w kolanach. "PRZEPRASZAM,KOCHAM CIĘ",już wiesz,wiesz że go nie ma,potwierdza to telefon od rodziny,zaczynasz płakać,jesteś bezsilny,nic już nie możesz zrobić,zażytych tabletek przecież już nie wyciągniesz mu z gardła,nie ma go,NIE MA GO,N I E M A G O. A sześć miesięcy później piszesz post na stworzonym przez ciebie blogu,płaczesz i przytulasz do piersi jego ukochany podkoszulek.