...

„Życie różną układa treść, świat nie kończy się dziś(...)” To nie jest tak, że nie walczę o chwile szczęścia, walczę do upadłego, jednak sił mi braknie! Ile można jeszcze udawać, że niby wszystko jest w porządku, że uśmiech na twarzy jest tym szczerym uśmiechem co zawsze był? Są chwile gdzie potrafię „żyć chwilą”, jednak nie jestem tą samą osobą co kiedyś! Teraz już na niczym mi nie zależy, znikły plany na przyszłość, „olewam” wszystko(szkołę, obowiązki w domu). Znikło moje prawdziwe JA, nie wiem gdzie je zgubiłam, w którym momencie pozwoliłam by „coś” zawładnęło mną! Nie winie Ciebie za to, że się zmieniłam, nie Twoja w tym wina! To ja gdzieś popełniłam błąd, to ja pozwoliłam, by ciężar nieszczęść przygniótł mnie na samo dno! Próbuje się podnieść, jednak bez skutku, może tak naprawdę chce zostać „tłem” w oczach innych? Może słowa, że „jestem do niczego” słyszane od wielu bliskich mi osób pozwoliły bym już o nic nie walczyła, bym przestała się starać o „lepsze jutro”, lepszą przyszłość? Od dłuższego czasu nienawidzę siebie, za swoje postępowanie, za to jaka jestem wobec innych! Mam wstręt do samej siebie, nie umiem sama ze sobą sobie poradzić, pragnę czasem wiecznie spać, by nic nie czuć. Każdego dnia nie chce się budzić, nie chce widzieć w lustrze osoby, która jest dla mnie obca! Nie jestem tym kim chciałabym i czym mnie widzą inni, kim więc jestem? Boże pozwól mi znów być tą samą dziewczyną co byłam kiedyś! Chce cieszyć się z byle czego, z tego, że promyki słońca ocieplają moją twarz, że za kilkanaście tygodni rozpoczną się wakacje! Nic mnie nie cieszy! "Miało być inaczej. Pytasz "Jak?" - Dokładnie nie wiem. Wypaliło się coś i już nie jest tak jak w niebie." wiem, że odrobinę szczęścia los w dłoniach dla nas ma.