najlepsze przed nami 

muszę to gdzieś wyrzucić, pada na to miejsce.

jestem rozsypana, między jednym a drugim. między starym i nowym. Znanym, zwyczajnym a nieznanym, świeżym.

oczywiście nigdy nie może być prosto i jasno i uświadamiasz sobie pewne rzeczy za późno, kiedy już nic z tego nie będzie. Miałaś szansę, można było ustalić pewne rzeczy. Co do czego, wmawiałaś sobie że niee, luz, przecież tak nie można, nawet spoko wychodziło udawanie że tak rzeczywiście jest, ale jak słyszysz to imię to czuć takie dziwne coś w środku, nie?

Tak nie powinno być.

Z jednej strony ziomki ziomeczki, mordeczko hehe, z drugiej jesteś piękna, tęsknię i nie chcę stracić, z trzeciej to może już pora na ten pierścionek?

pomożesz wybrać, doradzisz, ale gdzieś w głębi czujesz, że wcale się z tego nie cieszysz. Wcale nie chcesz o tym słuchać. Myśleć.

podrzucę Ci fajny kawałek, Doszukuj się drugiego, trzeciego, piątego dna w tekście. 

Oszalałam? Porąbało mnie? 

Co Ty robisz. 

uciąć to w cholerę, zapomnieć, żyć jak do tej pory i nie analizować? pewnie byłoby wygodnie. 

Problem polega na tym, że bardzo tego nie chcę. Nie wyobrażam sobie już codzienności bez tego. Zarywanie nocy na gadaniu o wszystkim, i o rzeczach ważnych i o totalnych bzdetach, telefonów, spotkań, nawet siedzenia w pracy i wkurwiania się na głupich ludzi. przygód z tramwajami, powrotów w nocy, eskorty pod same drzwi. Nie musiał, ale to robił.

Nie chcę tego. nie chcę tego kończyć.

chcę się widywać, gadać, być w pobliżu, jeść obiady, przenocować. 

po co ja to piszę, to i tak nic nie zmieni...

idź spać.