Jeśli to wszystko dookoła jest snem Boga to czy mamy możliwość zmiany czegokolwiek? Czy postrzeganie rzeczywistości jest uwarunkowane jak w Jaskini Platona? Czy naszą rzeczywistość definiuje tylko nasz mózg?

To wszystko tylko wymówki by znaleźć sens życia, by uciec gdzieś indziej. Żeby znaleźć punkt zaczepienia, który pozwoli robić w życiu coś ciekawszego. Ale nie chce mi się, mam zbyt poukładane życie. Po co to zmieniać? A jednocześnie nie chce tak żyć, chce zmiany. I tak chaos się kumuluje, doprowadzając do szału.