To jakiś impas. Tak, to z pewnością to. Bo cóż innego? Jestem tutaj prawie od roku, a moje nastoletnie życie wygląda co najmniej na dziesięć lat więcej. Nie mam znajomych, chłopaka, nawet punktu westchnień i zero życia towarzyskiego. Jestem chodzącą encyklopedią, potrzebą tylko wtedy gdy osobnik X czegoś nie potrafi. Co prawda cieszę się, że chociaż z nauką nie mam kłopotów, jednak szkoda, że moja mama, którą oczywiście bardzo kocham nie potrafi tego docenić. Nie widzi nic dziwnego w tym, że od tego roku jedynym moim punktem rozrywki jest spotkanie z Juliet, jedyną osobą z którą spędzam swój czas odkąd przyjechałam do Bostonu. Przyjaźnimy się i świetnie się dogadujemy, uwielbiam jej towarzystwo i cieszę się, że się poznałyśmy. Jednego jej jednak zazdroszczę. Juliet jest przede wszystkim przebojowa i w przeciwieństwie do mnie doskonale nawiązuje kontakty z ludźmi. Na brak chłopaków w swoim życiu też nie może narzekać. Cóż, trzeba przyznać, że pomimo wspaniałego charakteru jest piękna. Jej długie ciemne włosy, śniada karnacja, duże czarne oczy i wspaniała figura jak magnez przyciągają uwagę, każdego bez wyjątków.
 W tym momencie spojrzałam w ogromne lustro, stojące w mojej garderobie, w której się znajdowałam. Ujrzałam nie dość, że wychudzą, nieszczęśnie wysoką szkapę, to jakby tego było mało jeszcze blondynkę z burzą loków. Cudownie. W tym samym momencie mama weszła do mojego pokoju :
- Kochanie,  nie przeglądaj się tak jesteś śliczna. - pocałowała mnie w czoło.
- Tak wiem, powtarzasz mi to za każdym razem gdy stoję przed lustrem, nie trudno zapomnieć.
- Wkońcu warto w to uwierzyć. A teraz ubieraj się szybko i zawiozę cię do szkoły.

Powiedziawszy to, zamknęła drzwi od mojego pokoju, który był niewielki, bardzo jasny, ale przytulny. Najbardziej w nim lubię wielkie łóżko, które zajmuje większość miejsca, usytuowane tuż pod równie dużym oknem. Zawsze rano w ciepłe dni otwieram je szeroko nie podnosząc się z łóżka, pozwalając by promienie słoneczne opadały mi na twarz, równocześnie jeszcze bardziej rozświetlały pokój. Takie poranki należą do najpiękniejszych i najmilszych chwil jakie spotykają mnie w tym mieście. Równocześnie jest to jedyne pomieszczenie w całym naszym domu, które naprawdę lubię. Zawsze mnie to zastanawiało, po co taki duży, a przez to tak pusty dom dla dwóch osób? Na moment zastygłam, poczym szybko otrząsnęłam się i rozwiałam moje myśli, które za każdym razem wypełniają mnie po czubki głowy do tego stopnia, że nie wiem co dzieje się dookoła. Nienawidzę tego uczucia, dlatego staram się jak najmniej zagłębiać we wnętrze mojej głowy. Szybko narzuciłam na siebie jakieś ciuchy, wzięłam torbę i zbiegłam na dół.

 Ah, witaj szkoło. Pomyślałam z rozżaleniem, kiedy dojechałyśmy na miejsce, poczym pocieszyłam się, że za dwa tygodnie rozpoczynają się wakacje. Nigdy ich tak bardzo nie pragnęłam. W tym impasie to w sumie dla mnie żadna różnica, ale nie miałam już najmniejszej ochoty oglądać tych samych , często fałszywych lub nieznanych mi twarzy, jakie przewijały się obok mnie każdego dnia.
 Ze wszystkich miejsc w jakich mieszkałam dotychczas, to najmniej mi się podoba, nie potrafię się tutaj odnaleźć w żadnym stopniu, czuję się jak ledwie widoczne ziarenko pośród wielkich krzaków, po prostu się gubię i czuję się cholernie samotna. Tak, przerwa zdecydowanie jest mi potrzebna.

za mną drugi rozdział, przepraszam, strasznie dawno

nie dodawałam, ale nie mogłam się zebrać, żeby go

dokończyć, mam nadzieję,że sie podoba.

Prosze o szczerą opinię w komentarzu :)

i byłabym wdzięczna za reklamę

marysia/kristenn