Mój koń jest odporny na głupotę 

Ciężko.

Górka za górką.

Kostka brukowa.

Ponad 21 km.

Ale biegnę.

Biegnę...

Biegnę...

Zrobiłam pierwszą pętlę, sprawdzam czas.

Są szanse na 1h 47 minut (jak na osobę po kontuzjach-bardzo dobr czas).

Pierwszą pętlę robiłam troszkę wolniej, w celu zapoznania się z trasą.

Zaczynam drugą pętlę.

Tempo ponad 12 km/h.

I jest spoko, jeszcze sporo energii.

14 km i pojawia się On.

On, czyli izotonik na punkcie żywieniowym.

Wzięłam.

Wypiłam.

Pożałowałam.

Zaczęłam się mega źle czuć, ledwo truchtałam.

Ale do mety dobiegłam.

Czas...mało zadowalający, ale poniżej 2 godzin się udało.

Pociesza tylko fakt, że nie tylko ja miałam takie przygody po izotoniku-ktoś wymiotował na mecie, inni po prostu przestawali biec...

Nauczka na przyszłość-nie brać niczego innego oprócz wody na punktach żywieniowych