Memento felicitas 

-Dzisiaj trochę zmulamy...

-Dlaczego ?

-Opowiem Ci historię z morałem,

jak nie należy nazwać kogoś swoim ideałem.

-A więc...?

-Historia zaczyna się tak:

Bardzo gorliwie kiedyś wierzono,

że każdemu człowiekowi drugiego przeznaczono.

Sensem życia było szukanie drugiej połowy,

lecz nie każdy był do tego całkiem gotowy.

I właśnie znalazła się jedna dziewczyna,

to od niej historia ta się zaczyna.

Wierzyła w miłość i przeznaczenie,

zapomniała, że istnieje jeszcze cierpienie.

-Jak można zapomnieć o cierpieniu?

-Nie przerywaj!

Oddała serce w nieczyste dłonie,

a przecież miało podlegać ochronie.

Wtedy poznała dziewczyna smak łez prawdziwy,

 uznając, że świat jest niesprawiedliwy.

Tkwiła w cierpieniu myląc je z miłością,

to właśnie nazwano ludzką słabością.

Lecz historia dobrze się skończyła,

gdy dziewczyna ze smutku się wyleczyła.

Poznała osobę godną zaufania,

która kochała ją bez opamiętania.

 Nie nazwała jej jednak swoim ideałem,

bo nie wierzyła w to duszą i ciałem.

-I była szczęśliwa ?

-Tak, bo nie znalazła ideału

a kogoś kto był jej przeznaczony.