pewnego dnia, poznałam chłopaka, bardzo mi się podobał, świetnie sie bawiliśmy, tańczyliśmy i rozmawialiśmy, skończyła się impreza i zapomniałam powiedzieć jak się nazywam. Minął jeden dzień, minął drugi.. i napisał. zapytałam więc jak mnie znalazł, odpowiedział "szukałem po imieniu"- oczywiście skłamał ;) zaczęliśmy ze sobą dużo pisać, chcieliśmy dowiedzieć się czegoś więcej o sobie przed spotkaniem. Byłam młoda, ale po pierwszym spotkaniu, wiedziałam już że będę walczyć o to by mnie pokochał. I tak się stało.
Byliśmy ze sobą ponad 2 lata, a szczęśliwy tylko pierwsze pół roku. 
Zaczęły się kłamstwa, pojawiła się zdrada, wyzywaliśmy się i już praktycznie nie rozmawialiśmy, kłótnia, koniec związku, powrót. Wiedzieliśmy oboje, że to już nie ma sensu, ale nikt nie był w stanie odwrócić do drugiej osoby.. Przestaliśmy sobie całkowicie ufać. Staliśmy się sobie obojętni, kolejne pół roku, kłotnia,zerwanie, powrót przynajmniej 2 razy w tygodniu! 
Nadszedł moment, w którym znów go zostawiłam. On wtedy poznał inną dziewczynę, po raz kolejny chciałam do niego wrócić. On już nie.

Od tamtego mometntu minął rok, były momenty gdzie się spotykaliśmy, ale już nie wróciliśmy do siebie - Pierwsze pół roku po rozstaniu, płakałam, nie mogłam się pogodzić, wiedziałam że to i tak nie ma sensu, ale nadal go kochałam. Później poznałam 1 chłopaka, nie wyszło, 2 nie wyszło, w między czasie parę razy się z nim spotkałam. 
Dziś mija rok. Ja nadal go kocham, ale wiem że nie pasujemy do siebie, on wysyła mi zdjęcia ze swoją nową dziewczyną, a ja? Ja życzę mu jak najlepiej, zawsze był, jest i będzie bardzo mi bliski, był moją pierwszą miłością i zawsze będzie wspomnieniem w moim sercu. Mimo, że więcej było zła, to ja i tak pamiętam te piękne, choć krótkie chwilę 

25.07.2015-06.09.2017