Rozdział 5

Następnego dnia Liam i ja musieliśmy sami przygotować sobie śniadanie. W kuchni jako pierwszy pojawił się chłopak. Ku mojemu zdziwieniu chłopak przyrządził śniadanie dla nas obojga.

-Dzień dobry ,ty już nie śpisz ?-zapytał zdziwiony.

-Jest już 10 rano więc naszła pora aby wstać.

-Rozumiem. Dobra siadaj przy stole śniadanie zaraz podam.-stół wskazał mi palcem.-Mogę cię o coś zapytać?

-Jasne.-troszkę dziwnie się na niego spojrzałam.

-Czemu wczoraj nie zgodziłaś się abym ci coś pokazał ?-zapyta zaciekawiony.

-Wczoraj ci wszytko przecież wytłumaczyłam to wszytko za szybko się dzieje.-po raz drugi mu wyjaśniłam.

-Noo aleee... -odezwał się Liam.

-Moje dotychczasowe życie zmieniło się w coś takiego ,że nawet o tym nie śniłam.-przerwałam mu. Ale wszystko to przemyślałam możemy dziś iść i pokarzesz mi to miejsce. -szkoda mi się go zrobiło dlatego się zgodziłam.

-Jesteś pewna nie chcę się narzucać.-zapytał ze zdziwieniem ,chyba nie spodziewał się ,że sama to zaproponuje.

-Tak a teraz nie narzekaj bo się rozmyślę.-uśmiechnęłam się do niego.

-Strasznie się ciesze ,że zmieniłaś zdanie. Ale czemu mi nie powiedziałaś po prostu żebym zwolnił tempo?-zapytał z lekka pretensją.

-Sama nie wiem-próbowałam skończyć ten temat.-Długo jeszcze? Głodna jestem.

-Już podaję. To spotykamy się o 15 przed domem.

-Oczywiście.

* * *

O 15 jak było umówione spotkaliśmy się przed domem. Ubrałam się elegancko w spódniczkę i koszulkę włożona do środka.

-Tak masz zamiar iść ?-zapytał zdziwiony.

-Tak a coś nie pasuje?

-Pięknie wyglądasz ,ale wolałbym jakbyś założyła coś sportowego bo dużo będziemy chodzić.

-Jasne daj mi 5 minut.-szybko pobiegłam na górę.

Chyba jedynym problemem było to ,że nie wzięłam sportowych ubrań. Szybko założyłam rurki i trampki.

-Jestem!-krzyknęłam ze schodów.

-To dobrze bo już miałem po ciebie iść.

Przez cały spacer Liam opowiadał mi o swoim życiu i tym ,że też ma problemy.

-Muszę ci się do czegoś przyznać.-przerwał krótko trwałą ciszę.

-Tak ,o co chodzi?-zapytała zaciekawiona.

-Panicznie boję się łyżeczek,jak już pewnie zauważyłaś nie jem zup i nie słodzę herbaty.-powiedział to w ogromną powagą.

-Hahahah.-nieoczekiwanie parsknęłam śmiechem.

-Większość osób tak reaguje ,więc się już przyzwyczaiłem.-troszkę go chyba załamałam.

-Nie o to chodzi ,że się z ciebie śmieję .Ja mam tak samo.-wyznałam mu.

-Nie żartujesz ?

-Nie też wszyscy ze mnie się śmieją.

Wtedy nadszedł ten moment. Liam złapał mnie za rękę i tak już doszliśmy do celu.

-Jesteśmy na miejscu.

..................................................................................................................................................................

Mam nadzieje że wam się spodobał ;)