moimi oczami... moimi myślami... 

Za górami, za lasami, za siedmioma dolinami żyła sobie dziewczyna, która jest już kobietą.

Kobietą, która dużo doświadczyła, przetrwała w momentach grozy i wciąż trzymała się na nogach,

która śmiała się do łez i płakała w poduszkę...

Jestem kobietą, która powinna być świadomą siebie i poczynań, jakie dokonałam. Niestety tak nie jest, wciąż plączę się w problemach i tonę w rzeczywistości.

Nie ogarniam... Mimo, że jestem szczęśliwa i robię, co chcę, jak chcę; czuję się winna i pogrążona w głębokim smutku...

Nie tak miało to wyglądać, winię siebie za to, kim jestem i co robię, ale nie czuję skruchy...
Bo wciąż jestem sobą. Taką jestem.