Sensu brak... 

 Miriam Part I

   Nie mam zielonego pojęcia jaki dziś dzień, a tym bardziej, która może być godzina. Wynika to zapewne z tego, że już od jakiegoś czasu nie opuszczam mojego azylu zwanego też pokojem. Od dawna nie gościło tu świeże powietrze i słońce. Okna są szczelnie zamknięte, a grube sztory zaciągnięte. Dzięki matom wyciszającym i dziwiękoszczelnym drzwiom nie dociera do mnie zgiełk życia rodzinnego. Wstaję czasami z łóżka. Głównie po to, aby zmienić płytę w adapterze. Owszem, od czesu do czasu udaję się do kuchni po słoik z Nutellą i puszki z Burn'em. Albo odwiedzam łazienkę. Ale są to krótkie chwile, podczas których nie podnoszę wzroku, a tym bardziej nie wyjmuję stoperów z uszu. Narzuciłam sobie kwarantannę. I wymagam od wszystkich żeby to szanowali.

   Ale może zacznę od początku: mam na imię Miriam i mam 18 lat. Jest koniec wakacji, a w maju czeka mnie matura. Mam rodzinę, mamę, tatę i psa, dawno ich nie widziałam. Swoich znajomych jeszcze dawniej. Zaczęło się od tego, że się zakochałam. Po raz pierwszy w życiu. Zasadniczo to nie trzeba mówić nic więcej. Ale ja jednak powiem. Stało się to w pierwszym tygodniu lipca podczas spaceru po plaży. Była 5.30, może dziwna pora na spacer. Ale morze rano jest bardziej rozgadane . Chyba nie tylko ja to odkryłam. Tzn na pewno nie tylko ja to odkryłam, bo gdy mijałam wiklinowy kosz, to para staruszków uroczo uśmiechała się do mnie z jego mało przytulnego wnętrza. No i On. On też lubi morze o świcie. 

...