Bottom of my decaying mind. 

depresja wraca, znow mam te stany lękowe, denerwuje się z byle powodu i ciagle mi sie chce plakac,

ale najgorsze z tego wszystkiego sa wlasnie te stany lekowe, boje sie, nie wiadomo czego, moje serce zaczyna bic jak oszalale, nawet papieros nie pomaga, zazwyczaj w takich chwilach byl idealny, czulam sie odstresowana i nie myslalam o niczym, teraz nawet po fajce, serce nadal bije tak samo i nadal tak samo sie boje.

chcialabym chociaz jeden dzien dla siebie, jeden dzien spokoju, CISZY, tak bardzo potrzebuje ciszy, samotnosci.

gdy nie ma mnie w domu, jakos jest lepiej, nie denerwuje sie tak, ale gdy tylko jestem w drodze do domu, zdenerwowanie i lęk narasta, ale mam poczucie obowiazku, bo kto jak nie ja zajmie sie bracmi? dzis jeden mi powiedzial ze tylko ja nimi sie zajmuje i wychowuje, ze ja musze ich najbardziej kochac bo spedzam z nimi najwiecej czasu, ale ja juz nie chce, jestem za mloda na wychowywanie dzieci, do tego nie moich, do tego mama, ktora dzwoni codziennie i mowi o ojczymie, nawet nie pytajac co u mnie, patrzy tylko na siebie, na swoje cierpienie, a ja? ja niby nie cierpie? to wszystko jest na MOICH barkach, ja to wszystko ogladam z dnia na dzien, ona jest tam, nie musi na niego patrzec, rozmawiac z nim, a on ciagle krzyczy, o kazde male debilstwo, gdy tylko wchodzi do domu boje sie ze znow cos zle zrobilam i dostene opierdol, nie mam juz sil.

przykro, smutno i żałośnie.

''daleko Ci do Ż''