być może to jedyna notka tutaj, nie wiem. nie wiedziałam, gdzie się podziać z myślami i wpadłam tutaj, no.

sama nie wiem jak się do tego zabrać, ale jedno wiem na pewno. wiem już jak jest. że zostanie tak jak sobie wymarzyłam przeszło pół roku temu. być może to dziwne myślenie, ale to moje myślenie i mam gdzies co inni myślą. każdy mysli inaczej, kazdy chce inaczej. nie lubie zmian, zresztą nie chce ich. jest mi dobrze tak jak jest. nic.. tkwie w tym, bo chce.. bo nie chce inaczej.. ale niektórzy nie umieją tego zrozumieć (P). już z niejednej sytuacji wyszłam sama, bez pomocy innych. 

zastanawia mnie jedno, dlaczego sama sobie komplikuje życie.. i to nie pierwszy raz. szczerze? czasami chciałabym zniknąć na jakiś czas, żeby poukładać wszystko. zapomnieć o tych, którzy są dla mnie ważni  i bez względu na wszystko przemysleć to i tamto. 

zasami wystarczy kilka godzin rozmowy z kimś, kogo się w sumie nie zna, żeby tego kogoś dostatecznie zrozumiec. zastanawiam się czemu też jestem taka 'prosta' do poznania. że wszystkim wszystko mówię.. przepraszam. nie potrafie inaczej. ale wracajac do tego wszystkiego.. czasami sie po prostu gubie, gubią mnie moje zbędne uczucia, pozostają te, które są najsilniejsze. a takich mam kilka.

zapomnieć? też jest trudno. trudno jest zapomnieć kogo, kto w ciągu kilku dni stał się ważny.  wszystko jest kurwa trudne.. trudna jest nawet śmierć.. ale tego tematu jakoś nie chce poruszac. 

tak, wiem. życie jakoś specjalnie nie jest latwe, łatwe nigdy nie było. chce mieć z 10lat i miec wszystko w dupie..  nie miec problemów.  to, że mam problemy i  potrafie je rozwiazac to po prostu dorosłam..

czasem wszystko mnie przerasta.. ale mam na to sposób - płacz; i od razu lepiej.

pisze i płacze, ale jest dobrze. żyje dalej.