Majaczenie chorego psychicznie 

Moje życie ostatnio za bardzo rozkoszuje się w robieniu wygibasów i fikołków. Jeszcze nie oswoiłam się do końca z jedną zmianą, a ono już postanowiło przeturlać się raz jeszcze. Szkoda tylko, że tym razem wylądowało na głowie. Na szczęście mam jeszcze trochę siły, żeby jakoś je podźwignąć i namówić do dalszej współpracy. Powoli się ogarniam, zbieram wszystko do kupy, staram się ratować wspomnienia na wszelkie możliwe sposoby. Wielu rzeczy wciąż mi brakuje, ale przecież jakoś to będzie, nie? Zawsze jest jakoś. Ciągle wierzę w przeznaczenie, staram się przyjmować to, co przychodzi i z niecierpliwością czekam na nowe. Może lepsze?

Teraz chcę tylko przyjaźni :)

Zdjęcie nie pamiętam, kto zrobił, ale wiem, że jest z babskiego wieczoru u Zarzy. Moje 19-te urodziny :)