Trzeba jakoś wylać z duszy ból,

a najlepiej zrobić to, kreśląc na kartach niezliczonych słów,

niezliczone słowa, wyjęte z wnętrza duszy

Bo który człowiek może pełni zrozumieć drugiego człowieka,

zrozumieć jego smutki i cierpienia.

Kto zrozumie zranione serce,

z którego mimo upływu lat dalej krawe krople wypływają,

i na którym na zawsze krwawa blizna pozostanie.

Kto zrozumie samotnego człowieka,

którego ramiona nikogo objąć nie mogły,

usta, które wyschły z braku pocałunków,

i oczy, w których łez już dawno zabrakło

Kto, ale kto może zły los, i ból człowieka zrozumieć.

Jego łzy, jego ból, 

i jego krwawiące nieprzerwanie wewnątrz duszy rany.