Hmmm...od samego rana czekałam na te jedne, jedyne życzenia od NIEGO. No właśnie i się doczekałam, ale zamiast radości i szczęścia, po przeczytaniu wiadomości, po moim policzku popłynęły łzy...nie były to łzy, ani radości, ani tym bardziej wzruszenia, były to łzy smutku, wtedy zobaczyłam, że dostałam je, bo przecież wypadało wysłać...siedziałam jak ta skończona idiotka i ryczałam, ryczałam tak długo, aż nie mogłam uronić z siebie kolejnej kropli...ehhh. Wieczorem spotkałam się z dziewczynami, gdyby nie One, to pewnie spędziłabym cały wieczór na przeglądaniu tumblra i głupich myślach. Co wieczór zastanawiam się, dlaczego nawet przy najbliższych muszę udawać szczęśliwą, zadowoloną z ŻYCIA dziewczynę. Tak bardzo chciałabym zaakceptować siebie, swoje okropne ciało, swój charakter...