From my heart. ^^

Widzisz, Słonko?

To My.

I nasze osiemnastoraczki hahahah <3

Dziś rano, gdy obudziłam się z długiego i głębokiego snu, a nie chciało mi się jeszcze wstać z łóżka zaczęłam myśleć o tym, jak to wszystko się zaczęło. To, czym teraz żyję. A żyję miłością. Miłością do mojego Marcinka. Pamiętam, ile musieliśmy sobie nawzajem zniszczyć nerwów, by dojść do jakiegokolwiek porozumienia. Ile krzyków, płaczu... Jednak niczego nie żałuję, a już na pewno nie pierwszego dnia.. A był to czwartek, 6 grudnia - Mikołajki. Już parę dni wcześniej miałam namieszane w głowie, a On jeszcze dołożył żaru do pieca. Dzień przed Mikołajkami napisał mi, że koniecznie musi mi coś powiedzieć. Po części wiedziałam, co dokładnie mi powie, jednak mimo to byłam ogromnie zaskoczona. Pamiętam po dziś dzień, jak stanęliśmy w szatni naprzeciwko siebie oboje szukając słów.
Wreszcie zapytałeś:
- To mam to powiedzieć?
Skinęłam twierdząco głową z uśmiechem i niecierpliwością wymalowaną na twarzy. Długo zbierałeś myśli, błądziłeś wzrokiem po korytarzu sprytnie uciekając od mojego spojrzenia. Po chwili nareszcie zdecydowałeś się to powiedzieć. Przytuliłeś mnie mocno do siebie i wyszeptałeś:
- Kocham Cię Daria - obiąłeś mnie mocniej, po czym puściłeś. Następnie chwyciłeś moją prawą rękę i umieściłeś ją na swojej klatce piersiowej tuż nad sercem. - Czujesz? Czujesz jak szybko i mocno bije?
- Czuję - uśmiechnęłam się do niego czule, chwile patrzyliśmy sobie w oczy po czym zadzwonił dzwonek. Przytuliłam się do niego jeszcze raz i poszliśmy na górę pod salę.
To było niesamowite, ta chwila, gdy wyznałeś mi miłość. Nikt mnie jeszcze tak nie zdobył. 

Na dole party hard (40-ste urodziny mojej mamy), a ja leżę w pokoju i umieram z tęsknoty za Tobą...

 T-T

Ludzie, trzymajcie mnie bo zemdleję...

BĘDĘ CIOCIĄ!!!!

Tylko ciii. Nikomu ani słowa ;)