- Muzyka u Fresha - powiedział Minty Fresh, odbierając telefon. Jego głos brzmiał jak cool-jazzowy utwór na sak­sofon basowy.

- Co to, kurwa, jest?! Nic o tym nie mówiłeś?! Księga nic o tym nie mówiła? Co się, kurwa, dzieje?

- Proszę się udać do kościoła albo do biblioteki. To sklep płytowy, nie odpowiadamy na pytania ogólne.

- Mówi Charlie Asher. Coś ty, kurwa, zrobił?! Co zrobi­łeś z moją córeczką?!

Minty zmarszczył brwi i przeciągnął dłonią po głowie. Tego ranka zapomniał o goleniu. Mógł się domyślić, że coś się wydarzy.

- Charlie, nie możesz do mnie dzwonić. Mówiłem ci. Przykro mi, jeśli twojej małej coś się stało, ale słowo daję, że ja...

- Pokazała kotka, powiedziała kotek", a ten padł mar­twy.

- To nieszczęśliwy zbieg okoliczności, śmiertelność wśród kotków jest dość wysoka.

- Tak, tylko że potem pokazała staruszka, który karmił gołębie, powiedziała kotek" i on też umarł na miejscu.

Minty Fresh mógł się cieszyć, że w sklepie nie było aku­rat nikogo i nikt nie mógł zobaczyć wyrazu jego twarzy. Miał bowiem pewność, że dreszcze, które przebiegły mu po plecach, popsuły jego zwykłą, pełną spokoju i luzu minę.

-To dziecko ma wadę wymowy, Charlie. Powinieneś zrobić jej badania.

-Wadę wymowy! Wadę wymowy! Wada wymowy to urocze seplenienie, a moja córka zabija ludzi słowem ko­tek". Przez całą drogę do domu musiałem zakrywać jej usta ręką. Pewnie ktoś to nagrał na wideo. Ludzie brali mnie za jednego z tych, którzy biją swoje dzieci w sklepach.

- Nie wygłupiaj się, ludzie kochają rodziców, którzy biją dzieci w sklepach. Nie lubią tych, którzy pozwalają dzie­ciom bezkarnie siać zamęt.

Christopher Moore - Brudna robota