bez odpowiedzi .

Mam wrażenie , że  doprowadzam rzeczywistość do samodestrukcji tak szybko , że nie potrafię już w niej funkcjonować .

Przerażają mnie ludzie , ich możliwości nadużywania zaufania , umiejętność spieprzenia wszystkiego , każdej relacji , zaburzenia każdej harmonii .Spokój stał się stanem przejściowym , jedynie chwilą która w pewnym momencie znika , zastępowana jest całą gamą szarych , przytłaczających wydarzeń , które wyniszczają moją osobowość od środka . Czasami myślę , o ile łatwiej jest mieć wszystko gdzieś i być brudnym ćpunem , który żyje dla kolejnej działki ... Jestem zamknięta w klatce swojego umysłu, który stał się schronieniem tak przyjemnym, że przestał wypuszczać mnie na zewnątrz... Spotykam  na swojej drodze ludzi podłych, bezwzględnych, depczących doszczętnie moje ego. Odbierają mi każdą z perspektyw na przyszłość, zwiększając poczucie mojej własnej beznadziejności. Ludzi, którzy traktują  jak śmiecia, jak zero, jak nic nieznaczący element ludzkiego bytowania. Właśnie wtedy zastanawiam  się czym sobie na to zasłużyłam ? Nie znajduje odpowiedzi. Najgorsze przypadki, są wtedy kiedy ranią nas ludzie, którym nigdy nie wyrządziliśmy nawet w minimalnym calu podobnej krzywdy. Dlaczego spotykamy takich ludzi? Po to, aby wiedzieć jak to boli, aby zrozumieć, jak bezwzględność potrafi uprzykrzyć życie. Po to, abyśmy nigdy nie wyrządzili komukolwiek podobnego cierpienia.