Co u mnie? Może to trochę denne, ale jednak to uczucie strasznie mi doskwiera, wiesz... Może tak działa na mnie jeden, nutrujący fakt, który ciągle przypomina mi, że czegoś mi brak. Nigdy nie byłam wystarczająco dobra, by kogoś zatrzymać przy sobie na długo. Nie wiem, czy to ja oczekiwałam zawsze zbyt wiele, czy po prostu mam tendencje do poddawania się. Tracę sama siebie przez to i to do tego stopnia, że mam ochotę rzucić wszystko, zapaść się, zniknąć tak po prostu... Tyle razy próbowałam wziąć się garść, walczyć o to, co dla mnie ważne i tlił się we mnie płomyk nadziei, który po pewnym czasie regularnie gasł. Cały zapał nagle przepadł i znów ogarnęła mnie ciemność wraz ze swoją stałą kompanką- ciszą. Bezsenne noce działały na mnie jak modlitwa na ateistę. Tyle czasu, aby poukładać myśli... Mimo wszystko to nie wystarczało, a ja? Ja dalej czułam się zagubiona, jak mała dziewczynka porzucona w wielkim mieście i jedyne, co miała ze sobą to swoje marzenia, na których realizację nie miała siły. Tak często się gubię, tak trudno jest mi poskładać to wszystko w całość. Ciężko jest mi połączyć koniec z końcem, a co dopiero uformować środek. Świat stracił swoje barwy. Nie mogę odnaleźć kredek, którymi mogłabym pokolorować swoją rzeczywistość. Może jest ktoś, kto miałby pożyczyć mi choć jeden kolor, choć troszkę jaskrawy i upiększyć trochę ten świat? To wszystko jest kwestią zrozumienia i podobnego światopoglądu. Potrzebna jest siła, która będzie oddziaływała w dwie strony, bo choć bardzo chcesz kogoś zrozumieć- to i tak nie możesz, bo wrota do duszy tego człowieka są szczelnie zamknięte a strażnik, który stoi u bram, właśnie ma przerwę i gdzieś sobie poszedł. Strażnikiem nazwę zaufanie, którego mi dzisiaj brak a wraz z nim graniczy dystans, który ogranicza mi otwarcie się na ludzi. Jeśli to czytasz i czujesz, że masz podobnie, to wiesz co to znaczy? Mam problem ze sobą, dokładnie, jak ja.