Nachodzą mnie różnego rodzaju refleksje. 

Spokojny, cichy wieczór. Zaraz zrobię zadanie z polskiego i z niemieckiego. 

Może choć na chwilę oderwę się od tego wszystkiego. 

Chciałabym być innym człowiekiem. Pracuję nad tym, ale niestety NIC nie jest takie łatwe, jak się wydaje. Naprawdę, żeby wszystko było tak, jak trzeba, to trzeba włożyć w to dużo pracy i wysiłku. 

Jest jak jest. Wszystko odkładam na potem, marnuję czas i zatracam się w myślach, które prowadzą mnie w inny świat, inną galaktykę, w której jest pusto, zimno, smutno. Czemu? Takie właśnie zadaję sobie pytanie. Czuję się zagubiona w tym wszystkim i wiem, że tylko ja mogę ułożyć mapę, by znaleźć w końcu swój raj.  Pójdę dokąd chcę. Pójdę tam, gdzie będę w końcu w pełni szczęśliwa, że będę zasypiała z uśmiechem na twarzy, że szczęście odnajdę wtedy, kiedy się obudzę, a nie kiedy zasnę. Pewnie dlatego tak dużo śpię. Chcę czuć znów beztroskę, radość i czerpać z życia jak najwięcej korzyści. Gdzie ja jestem!? 

http://www.youtube.com/watch?v=jGOqKNCFFlk

Tylko nie krzycz, bo to nie miejsce na krzyk. 
Nie ma lepszych niż ty i nie masz więcej niż nic.
Teraz zostały te wspomnienia i łzy 
i trzeba żyć kurwa, i trzeba żyć. 

I czuję gorycz często, chyba przez to, że dorosłem.
Chuj, najwyraźniej już co dzień mam to samo,
ale na ten ból nie pomoże nam Paracetamol tu. 

Ciągle mokną te ulice w deszczu łez
myśląc o szczęściu, które dziś podobno gdzieś tu jest.
Podobno, ale nie wyniosłem nic z tej lekcji.
Moje życie to instrukcja jak upaść bez koneksji.

Gdy tracisz sens, nadzieja umiera z nim

i nie pomoże nawet typ, którego wybiera dym tu nic.

Tylko krzyk nienawiści dziś słychać
i trzeba żyć, bo zagłuszyć może go dopiero cisza.