niepokorne myśli

Lubię tam wracać. W szczególnośći lubię te wyjątkowe powroty, gdzie zauważasz każdy szczegół tego miejsca. Widzisz nagle, że ściany są koloru zielonego, choć zawsze widziałam je w różu. Zwracam uwagę na napis "Happy New Year", który nijak ma się do wielkanocy. Widzę wspaniałych ludzi. Przyjaciół. Tych, którzy wiedzą, że nie liczy się najnowszy ajfon, ani inna pierdoła, a to kim jesteś. Wyznajemy zasadę "wolę być nienawidzony za to jaki jestem, niż kochany za to kim nie jestem", kropka. Lubię patrzeć na relacje, które wytwarzają się między ludźmi. Widzę to pożądanie w oczach dwóch mężczyzn, a na przeszkodzie stoi kobieta. Olać kobietę, idźcie za pożądaniem. Tak też zrobili. Miło wymieniać spojrzenia z kimś, kto nie ma pojęcia kim jesteś, ale uśmiecha się jak słodki łobuz. Szczerze, lubię tam wracać. Kocham tam wracać. Każdy wieczór wyjątkowy. Niepowtarzalny. Nie ma podziału na gorszych i lepszych, nie odrzuca się obcokrajowców. Wszyscy są równi. Nagle zacierają się bariery językowe. Są nawet i tacy, którzy przychodzą tam, gdy mają gorszy humor, aby porozmawiać z kimś o sztuce nowoczesnej i wypić przy barze kilka kieliszków wódki. Wymienić się doświadczeniami, poglądami, a to wszystko w tak niezwykle serdecznej aurze. Dlatego chcę podziękować za to, że są ludzie, którzy kochają atmosferę, która panuje w tamtym miejscu, bo dzięki takim miłym ludkom idę do przodu i wiem, że mogę wszystko. Mogę wszystko zniszczyć, a zaraz zbudować na nowo. Bo co mi stoi na przeszkodzie ? Nic. Tylko chore emocje, których przecież łatwo się pozbyć, gdy oddalasz się od syfu. Łatwo się ich pozbyć, ale gorzej zapomnieć. Nic na siłę. Powoli przecież wszystko znika, gdy okazuje się być największym gównem życia, w jakie człowiek miał okazję wdepnąć. Jeszcze jedna rzecz... mam nie żałować niczego, co wywołało uśmiech. Zapamiętałam te słowa. Cieszę się. Wrócimy tam na stałe, wrócimy na stałe "do domu", po maturze.