Kasztany to moje dzieciństwo, to każda moja jesień. Znacznie cenniejsza zdobycz od jakiejś tam jarzębiny, którą spotykamy na każdy kroku. Kasztankowe ludziki, kasztany spacerowo- zdobyczne. Przyłapałam się ostatnio na tym, że kazałam JJ podnieść kasztana, którego ja jej dałam (ładny, duży i błyszczący) i zostawić kasztana, którego znalazła sama (zdeptany, odrapany, ogólnie "be"). I po chwili nadeszła myśl: czy ładne zawsze jest lepsze? Czy ładna kobieta będzie lepszą matką? Czy ładny samochód podczas wypadku odniesie mniejsze obrażenia? Czy książka z ładną okładką będzie lepsza, ciekawsza? Często przecież trafia się, że owoc o lśniącej skórce gnije od środka. Kiedyś, gdy mieszkałam w Poznaniu (taki tam.. epizodzik) i poszłam na Wilczak do Tesco. Kupując jakąś bardzo przecenioną książkę kasjerka się spytała: "taką brzydką książkę pani kupuje?" i z politowaniem pokręciła głową. Zatkało mnie. Nie oceniaj książki po okładce. Czy nie? Wtedy nic jej nie odpowiedziałam, dzisiaj bym się odcięła. Dziś chyba jej byłoby głupio, że tak palnęła.