Dziś znów sztucznie zmniejszam wielkość źrenic ,bo nie chcę patrzeć na świat, którego nie zdołam zmienić...

I dlaczego znów tak musiało być, ale tylko do siebie mogę  mieć pretensje, twój wybór, mój  ból, to ja ponoszę konsekwencje.
 momentami patrzę na to wszystko z boku. Jak poboczny obserwator, jak gdyby mnie to nie dotyczyło, ale jednocześnie z melancholią, nieznanym mi dotąd sentymentem. Być może przyzwyczaiłam się do bólu, który tak bardzo wbił się w moją psychikę swoim ostrzem. Być może jesteś elementem, bez którego mój umysł nie potrafi już funkcjonować. Być może muszę cierpieć, aby odpowiednio ukształtować swoją osobowość. Ostatecznie nic w życiu nie dzieje się przypadkiem. Nie nauczymy się kochać, nie doświadczając bólu. Nasze serca, nigdy nie złamane, nigdy też nie zaczną prawdziwie żyć.

to nie tak miało być.. ;(