Tęsknota, która rozpiera moją pierś, już dawno temu wydarła się z umysłu, lepkimi mackami obejmuje całe ciało i nie ma zamiaru się wynieść. Gdzieś, daleko, jest ktoś, kto pewnie o mnie nie pamięta. Być może ja też nie zdaję sobie sprawy, że kiedyś istniał. Być może jeszcze go nie poznałam. Być może mieszka daleko, a tylko on jest w stanie dać mi szczęście. Co, jeśli teraz siedzi i pijąc kawę, myśli o przyszłości tak jak ja? A jeśli kocha książki i dobrą muzykę? Wieczory spędza patrząc na niebo zasnute różowo-pomarańczową woalką wspomnień i marzeń? Gdyby siedział teraz na dachu z papierosem w ręku, patrząc na wschód, a jego twarz ogrzewałyby promienie słońca, może to by coś znaczyło... Tonę w wersetach pięknych słów, którymi kiedyś nawet ja potrafiłam operować. Teraz już jedynie jak przez mgłę pamiętam, kiedy ostatni raz siedziałam i byłam szczęśliwa całą sobą, jak czułam sens i nadzieję na lepsze jutro. Bycie osobą wymagającą wiele od samego siebie jest straszliwie okrutne. Wstań, popatrz w niebo i pomyśl, że kiedyś wszystko się odmieni. Że odnajdziemy siebie i będziemy trwać dla siebie. Umierając każdego dnia, by tej drugiej osobie dać od siebie jak najwięcej. Umrzeć, nie zawsze znaczy zakończyć życie, czasem jest to zupełnie nowy początek czegoś pięknego, czegoś, w czym musimy się sobą dzielić. I już nie ma "ja". Od tego momentu istnieje tylko i wyłącznie nierozerwalne "my".