... ~

Huk rozbijanego serca,

Wciąż bębni w mej głowie,

Maleńkie, czerwone kryształki

W swej milczącej mowie.

Składam je powoli,

Trzymam z klejem w ręce,

Choć porysowane,

Składam Ci w podzięce.

Lecz Ty jesteś ślepy,

Wzrok Twój w nią wpatrzony,

Zawzięcie ignorujesz,

Serduszka pokłony.

Trzymam dalej w ręce,

Modlitwy mówiąc mową,

Maleństwo zadrżało,

I pękło na nowo.

Pamiętam. Tamtego dnia

Muśnięta Twym ramieniem

Zadrżałam delikatnie

Z niedowierzeniem.

Zatrzymana w pół kroku,

Wpatrzona jak odchodzisz,

Rozpłakałam się widząc,

Jak wzrokiem za nią wodzisz.

Otworzyłam usta,

Lecz dobiegała mnie cisza,

A środku krzyczałam,

Pragnąc byś usłyszał,

Te dwa piękne słowa,

Wciąż niepowiedziane,

Choć każdej przecież nocy,

Przy ołtarzu wyszeptane.

A na nim Twoje zdjęcie,

I świeczki płonące,

I dłonią ściskane,

Serduszko cierpiace.

Zasypiam z uśmiechem na ustach,

I budzę sie cała w skowronakch,

Zdjecia tak czule mrugają,

I słońce tak pięknie spoglada.

A wszystko to dzięki osobie,

Co życie me zmienia powoli,

Już jestem Twoja, nie swoja,

I serce tak jakoś mniej boli.

W lustrze też inna dziewczyna,

Z promiennym uśmiechem na twarzy,

Czesze swe włosy powoli,

A miłość od środka ją parzy.

Lecz ból to przecież tak słodki,

Co pcha ją codzień do ludzi,

Z uśmiechem mija przechodniów..