ustąpiłam miejsca w autobusie starszej pani.

babulinka miała złamaną rękę...

jej uśmiech był cudowny.

gdyby była starą natrętną babą z siatami która doprasza się o miejsce zrobiłabym pewnie znowu awanturę...

dlaczego?

bo za mną było kilka wolnych miejsc.

mogła sobie pójść dalej i tyle.

zrobiło mi się  bardzo miło przez ten uśmiech...

uwielbiam spacerować po Piotrkowskiej.

czuję klimat dawnych lat.

te kamienice tyle widziały...

słońce bosko grzało i zaczął padać deszcz.

cudowne uczucie...

chciało mi się śmiać z tych ludzi chowających się pod parasolkami...

uwielbiam letni deszcyk..

jest taki przyjemny...

i muzyka w mojej głowie..

taki mój mały spacer po raju...

dzisiejsze doświadczenia...bezcenne.

zrozumiałam jak piękny jest świat

ludzie popierdoleni

i jak ważne jest spotkać pokrewną duszę w tym całym bałaganie...