Nigdy nie wpuściłam nikogo w samo centrum mojego obłąkanego świata. Nigdy nie pozwoliłam osobom, którym nie ufam, zobaczyć co naprawdę czuję. Co jest we mnie i co mnie taką tworzy. Prawda jest taka, że większość nie potrafiłaby tego zaakceptować i poprzeć. Nie byliby w stanie tego zrozumieć. To co mam wpojone w głowę przechodzi wszelkie ludzkie pojęcie. Tworzy we mnie wszystko, czym żyję. Może czasem myślą, że brak mi wyobraźni. Ale to nieprawda. Ona po prostu nie działa tak, jak ich. Jest inna i ma inne odcienie. Oni wszyscy marzą o normalnej miłości, normalnej pracy i normalnym życiu, a ja nie potrafię, bo rutyna i jednolitość mnie zabija. Nie chcę żyć jedną barwą, jednym schematem. Chcę żyć jednym tchem, robić rzeczy szalone i niedorzeczne, mieć odjechaną robotę i szurniętych kreatywnych ludzi koło siebie. Z niesamowitą wyobraźnią, milionem szalonych pomysłów na minutę i takim podejściem do życia jak ja. Chciałabym żeby każdego dnia nadawali mojemu życiu sens, byli moją inspiracją,wspierali mnie i mobilizowali do działań, a nawet żeby robili to, co ja i kochali to samo. Jestem lekkomyślna, ale chcę żyć, a nie tylko istnieć. Chcę zaistnieć i tego właśnie oczekuję od czasu, który został mi przydzielony w ciele osoby którą jestem. Chcę iść do przodu i spełnić nawet te najbardziej niemożliwe marzenia. Chcę być człowiekiem spełniającym marzenia innych, przy okazji spełniając swoje. Pragnę stworzyć własne szczęście swoimi czynami zamiast siedzieć i bezczynnie czekać na lepsze dni. Chcę być sobą dla siebie. Żyć chwilą i pełnią życia. Ale przede wszystkim chcę być sobą dla innych. Ale to niemożliwe, kiedy inni nie akceptują tego, kim jestem.