Mantra

słyszę krzyk za oknem , intensywny, autentyczny milcząc pogłębiam tylko swój mentalny autyzm odizolowany , daleki od codziennej mantry odnajduje sens dawnych filozofów myślę czy ktoś kiedykolwiek zdoła zatrzymać koło egzystencjalnej samsary? Czy spełni się kiedykolwiek któreś z proroctw bożych? Czy to tylko słowa , odległe, zapomniane, uśpione Nie przeznaczone dla oczu ludzi z pokolenia chcących prawdy? Tak bardzo, iż szukając jej zapominają o wartościach Badają przestrzeń kosmosu , wnętrze ziemi i zjawiska paranormalne Chcąc dociec kto stoi za kurtyną , dla nas niedostępną Słyszę śpiew mantry , rytmiczny , dosadny, monotonny Lecz w nim nie ma próśb o przychylność Bogów Nie ma w nim słów Jahwe, Jezus, Mahomet czy Budda Tylko nic nieznaczące wyrazy będące alter - ego nas samych My jesteśmy Buddami dla siebie, ludzie nie potrzebują już Bogów Zastąpiły ich pieniądze, kluby i filmy rodem z Hollywood Nie chcą objawień, dogmatów, chcą prawdy Której i tak w rzeczywistości nie zdołali by pojąć Ja ją poznałam , jest bolesna ,ale piękna i nie tak oczywista Nie uda nam się wyrwać z tego przeklętego koła Trzeba wierzyć w coś , nie ważne imię bo natura ta sama I tworzyć bo to jest rdzeń naszego dużego wszechświata Gdzie się on kończy , nie pytaj mnie bo nie jestem bogiem Ja tylko się z nim uosabiam gdy tworzę Daje mi natchnienie ja w niego wierzę To przecież chyba niezbyt duża cena za ten dar - tworzenie... Tej prawdy dociec nie zdołali nawet tak wybitni buddowie W kolejnych wcieleniach lamów , ze swoim geniuszem Nikt nie zdołał ustalić skąd wzięła się materia tworząca tą kulę Która kręci się w rytmie własnej , ustalonej mantry Skąd się wziął duch, emocje , relacje czy pytam o zbyt wiele? Jestem człowiekiem znam imię swojego protoplasty Więc powiedz mi nie potrzebuje chyba pośredników Skoro jestem przecież twoim dzieckiem...