W.

Nicholas Sparks

Człowiek wie, że to miłość, kiedy chce prze­bywać z dru­ga osobą i czu­je, że ta dru­ga oso­ba chce te­go samego. 

Roz­sta­nie bo­li tak bar­dzo dla­tego, że nasze dusze sta­nowią jed­no. Może zaw­sze tak było i może na zaw­sze tak po­zos­ta­nie. Może przed tym wciele­niem żyliśmy po ty­siąc ra­zy i w każdym życiu siebie od­najdo­waliśmy. I może za każdym ra­zem z te­go sa­mego po­wodu nas roz­dziela­no. Co oz­naczałoby, że dzi­siej­sze pożeg­na­nie równa się pożeg­na­niu sprzed dziesięciu ty­sięcy lat i sta­nowi pre­ludium przyszłego pożegnania. 

- I co pod­po­wiada ci two­je serce?
- Nie wiem.
- Może zbyt gor­li­wie sta­rasz się je słyszeć. 

I to uczu­cie prze­mieniło go na zaw­sze. Praw­dzi­wa miłość pot­ra­fi to zro­bić z człowiekiem, a je­go miłość była prawdziwa. 

Ty­le chciałabym Ci po­wie­dzieć, ale nie bar­dzo wiem, od cze­go zacząć. Może od te­go, że Cię kocham? Al­bo, że dni, które spędziłam z Tobą, były naj­szczęśliw­szy­mi dniami w moim życiu? Lub że w tym krótkim cza­sie, od kiedy Cię poz­nałam, doszłam do prze­kona­nia, że jes­teśmy jak te dwie połówki jabłka, stworze­ni po to, aby być razem? 

Co­fam się pa­mięcią do chwi­li, kiedy się to zaczęło, po­nieważ wspom­nienia to je­dyne, co mi pozostało. 

Praw­dzi­wa miłość oz­nacza, że za­leży ci na szczęściu dru­giego człowieka bar­dziej niż na włas­nym, bez względu na to, przed ja­kimi bo­les­ny­mi wy­bora­mi stajesz. 

Trze­ba coś kochać, żeby to znienawidzić.