1. Normalne życie.

Cześć, nie daję rady. Nie wiem kim jestem, co robię, po co to robię. Nie wiem kim chę być, kim mogłabym być, nic nie wiem, to uczucie jest okropne. To mnie wyżera od środka, jak taka mała pirania, jedyne co chcę, to płakać. Chyba tylko to potrafię. Użalać się nad sobą. Jestem słaba, a wiesz co jest najgorsze? Że wiem o wszystkim, co robię źle, znam swoje błędy, zachowania, ale... nie mam siły by temu zaradzić. Nie mam nikogo, kto mógłby mi pomóc. Tyle fałszywych ludzi dookoła, zaczynam żyć internetem, zamiast życiem realnym. To zaczyna mnie przerażać. Mam lęki przed ludźmi, przed rodziną, przed samą sobą. Przed otoczeniem, owadami, przed bólem, odrzuceniem, smutkiem, którym żyję. Nie wiem co to znaczy być szczęśliwym. Wiem, jak to jest śmiać się jak głupim do sera, ale szczęście? Dawno nie czułam tego stanu. Zapomniałam już jego smaku. Chciałabym wreszcie być normalną dziewczyną, mieć kogoś, do kogo mogłabym się przytulić w gorsze dni, chciałabym miec same lepsze dni. Czy istnieje ktoś, kto mógłby mi pomóc?

H

E

L

P

M

E

.

.

.

Proszę...