Wiem. Spamuje. Jednak to mi pomaga na jakiś czas.

Nadal dryfuje. To jest okropne.

Zauważyłam, że łapię się na przykrych myślach - 'Łukasz zaraz przyjdzie'. Zauważyłam, że chcę zadać przykre pytania - 'A Łukasz przyjdzie?'. Ciągle go widzę - takiego jakiego widziałam zawsze. Pamiętam jego gesty, jego miny, teksty, to jak się złościł, cieszył, śmiał ze mnie. Pamiętam jak miło się go przytulało. Za tym najbardziej będę tęsknić. Mam tak przeogromną ochotę znowu objąć to jego chude cielsko. 

Momentami mam tak, że boję się tego, co przyniesie późniejszy czas. Dryfuje. Co będzie ze mną po pogrzebie, gdy w końcu naprawdę zdam sobie sprawę z tego, że juz go nie ma? Boję się tego jak długo to wszystko może trwać... Innym razem czuję przeogromną silę, chęć przeżycia tego wszystkiego, co mnie czeka jak najlepiej - przecież on by tego chciał, chciałby mojego szczęścia, prawda? Nie lubił jak paliłam papierosy - rzucę. Byłby dumny gdybym zdała sesje - zrobię wszystko by ją zdać. Potem znowu opadam na dno. Przeglądałam dzisiaj zdjęcia i widząc luki zdałam sobie sprawę, że jeszcze parę lat temu wyciągałam te, na których jestem z moim dziadkiem, który opuścił nas gdy mialam zaledwie 6 lat. Parę lat temu szukałam ich, bo chciałam mieć je przy sobie. Dzisiaj szukałam zdjęć z Łukaszem...

I nagle zobaczyłam zdjęcia z komunii. Pomyślałam sobie - 'dziadek nie dożył mojej komunii'. Patrząc na białą sukienkę, którą tak wtedy kochałam zdałam sobie sprawę z tego, że Łukasz nie zobaczy mnie w ślubnej sukni. A od zawsze chciałam by był moim świadkiem. Nie wyobrażam sobie innego człowieka na to miejsce. Kochał mnie i lubił Wadima. Myślę, że byłby szczęśliwy, gdyby to właśnie Wadim został moim mężem, a on byłby naszym świadkiem...

Wspomnienia o nim sprawiają, że słowa mojej mamy są niczym zły sen. Wpadam w dziwne stany, w których mam wrażenie, że on jest gdzieś obok, że zaraz przyjdzie, potrafię sobie realistycznie wyobraźć to jak stoi w moich drzwiach, jak zgadujemy się na piwo, jak droczy się ze mną. 

Gdyby wtedy nie wstał. Gdyby nie wyszedł. Gdyby...

Żyłby.