#41

Nie ma już miłości, troski, zaufania. Jest tylko kac morderca i moralniak po upojnej nocy z kimś kto pachniał przecież tak samo.

  Kiedyś opowiem Ci o tym jak Cię kochałam. Nie uwierzysz.  

Tęsknię za sposobem w jaki oddychaliśmy.

Odejdź. Ona nie chce, być widział, jak kona jej serce.

Zderzam się z prawdą. Autobus byłby lepszy.

Patrz mi w oczy - głębiej już nie dotrzesz.

Każdym oddechem wołam o Ciebie.

Tyle miałeś czasu, by zatrzymać ją. Nie zrobiłeś prawie nic i wypuściłeś z rąk.  

Przyzwyczajam swoje myśli do myśli, że nie wrócisz nigdy.

I patrz, daję słowo, że ten czas nas zmienił, im więcej lat, tym więcej blizn i więcej cieni.

Rwiemy się na strzępy jak niepotrzebne wspomnienia.  

Mimo wszystko potrzebuję tego bałaganu, który robisz w moim życiu.  

To nie są wspomnienia. To tylko resztki wczorajszego powietrza krążące po mojej głowie.  

Robię krok w tył, gdy dociera do mnie, że nie tak chciałam żyć.  

Witam w moim świecie, gdzie uśmiech oznacza smutek, a promienie słońca nie wnoszą w moje życie nic.  

Nie otworzę, choćbyś wydrapał 'przepraszam' na mych drzwiach.

Z tęsknoty można przestać jeść. Można też umyć podłogę w całym domu szczoteczką do zębów. Można wytapetować mieszkanie. Umrzeć można.

I kiedy on siedział po mojej prawej stronie życie było łatwiejsze.  

Nawet nie chce mi się płakać. Rozczarowana też nie jestem. Przecież wiedziałam, że tak będzie.

Skoro pijemy za błędy, to Twoje zdrowie, skarbie.  

Duszę się łzami i mam ochotę wydrapać te piekące od ciągłego płaczu oczy. Drżące wargi nie chcą przestać wymawiać jego imienia, a serce już dawno ode mnie uciekło. Nie umiem tego opisać, nie umiem nazwać chociaż tak bardzo chciałabym wykrzyczeć całemu światu swój ból. Czuję się słaba, czuję się beznadziejna i nie chcę walczyć z pragnieniem śmierci. Może mnie jakoś dorwie i zrobi co trzeba. Naiwna idiotka, która chciała pobudzić się do życia, a została mocniej wdeptana w ziemię. Dziękuję życie, szczerze Cię nienawidzę.