strzelaj lub emigruj

No i (nie) pozdawane!

Są pewne historie, które utkwiły mi w głowie chociaż słyszałam je bardzo dawno. Nie dwa czy trzy lata temu, lecz jako dziecko. Przebłyski pamięci. Pewne opowieści przekazywane przez dorosłe usta szeptem, by wieści nie usłyszało bawiące się obok dziecko. 

Są pewne historie, jak ta o matce wieszającej się na wieszaku w przedpokoju, na oczach swojego 10 letniego syna i kilku letniej córeczki. Mroczne historie, których podszept przypomina mi czasem zapach kawy w zaciszu domu i plotki koleżanek matki. Teraz zastanawia mnie po co szeptały. Dziecko nie jest do końca pewne czym jest śmierć. Gdy usłyszałam zdanie powiesiła się w przedpokoju na wieszaku(&) wyobraziłam sobie średniego wzrostu kobietę z odrobinę zniszczoną skórą i ciemnorudymi włosami wieszającą się na wieszaku za kołnierz beżowego palta. Gest zawieszania w przedpokoju kurtki był jedynym, który mogłam skojarzyć. I do dzisiaj miga mi w głowie obraz tej mamy wiszącej sobie wygodnie wśród innych kurtek i gaworzącą do dzieci.^S