162.

Pisze z komputera taty, ktory jest przedpotopowy. Swietnie, ze nie moge nawet napisac wszystkich polskich znakow. Nie chce robic takiej mieszanki, ze polowa liter jest, a polowy nie ma, wiec wszystko pisze bez nich. 

Nie wiem, co przedstawia to zdjecie, ale podejrzewam, ze to jest jakis element plytki ceramicznej, tato tylko takie zdjecia ma na komputerze, to bylo jedno z ciekawszych.

Gryzie mnie okropnie duzo mysli, sama nie potrafie sobie z nimi poradzic. Juz wcale nie zostalo az tak bardzo duzo wolnego do powrotu do szkoly, co mnie martwi. Chcialabym spozytkowac ten czas tak, jak naprawde nalezy. Nie mowie w tej chwili o nauce, dupa tam z nia, jakos sie wyrobie w ostatni albo przedostatni dzien. Chce pisac, a za cholere nic mi nie chce wyjsc spod tych koslawych paluchow. Opowiadania mam dwie strony. Pomysl jest swietny i wiem, ze bylabym w stanie wzruszyc nim wiele osob, ale cos mnie tak przystopowalo, ze zamazala mi sie cala wizja dalszego losu bohaterow. Czy ja chociaz raz moge doprowadzic wszystko od poczatku do konca, no moge czy nie? Wiecie, o czym teraz zaczelam myslec? Zeby powrocic do Alana i dokonczyc te moje marnie uckanych 40 stron. Zabije sie smiechem, juz nie wiem, co mam robic. Smiechem rozpaczy. Jakie ladne przeciwienstwo.