krew na śniegu
Dodano: 2 MARCA 2013
#5 'pustostan'
#5 'pustostan'
Znów wybrałeś się w zamorskie strony
mój jeźdźcu bez głowy
chciałeś obejrzeć szotrm morskiego koloru
i poczuć bryzę
udało się
trwasz w swej nieskończoności
upajając się widokiem w pamięci
wierząc w coś
czego strałeś się pozbyć
za wszelką cenę
a teraz
teraz
pragniesz tego tak wielce
że poświęciłeś głowę
pamiętasz dobrze czego bała się
weźmie twoje ciało
naprawi ci oczy
i uwolni twój umysł od uwięzionych tam kłamstw
a ty mój miły
już nigdy nie wmówisz sobie pustostanu
Komentarze
publicznastronamnie
Wiadomosc była jasna i klarowna, napisana prostym językiem.
Lecz on sam musiał chcieć nadać znaczenie słowom które wydawały się błahe.
Bał się naddanego znaczenia, lecz w końcu fale wezbrały i popchnęły go do działania.
Od sztormu nastąpił nowy ład.
Lecz on sam musiał chcieć nadać znaczenie słowom które wydawały się błahe.
Bał się naddanego znaczenia, lecz w końcu fale wezbrały i popchnęły go do działania.
Od sztormu nastąpił nowy ład.
29/04/2013 22:35:26
wlloczykij
on uciekł po to aby móc śnić o morzu
był jak marynarz któremu zabrano ukochaną wodę
przestał marzyć topiąc cząstkę siebie w butelce
ocknął sie
butelka przydryfowała z powrotem
nie wiedział czy śni znów
był jak marynarz któremu zabrano ukochaną wodę
przestał marzyć topiąc cząstkę siebie w butelce
ocknął sie
butelka przydryfowała z powrotem
nie wiedział czy śni znów
25/04/2013 10:13:43
publicznastronamnie
Wybrał się w zamorskie strony, lecz zapomniał wyruszyć.
Zabrał obrazy i wspomnienia i zostawiał po sobie jak slady okruszków.
Przez chwilę czuł się tak jak powinien, tak jak tęsknił.
Utwierdził się w swoim planie.
Lecz on się spalił zanim do końca powstał.
Chciał wracać nim odszedł.
Lecz nie mógł, bo w żagle mu wiało samo zło.
I tak bezwiednie zatracił się w tej podróźy, że mimochodem odwrócił się ster.
I wtedy znów przepadł, nie wiedział jak bardzo w przepasci tej tkwił.
Już nie sądził, że trzeba czekać.
Do końca już był on wraz z nią.
Zabrał obrazy i wspomnienia i zostawiał po sobie jak slady okruszków.
Przez chwilę czuł się tak jak powinien, tak jak tęsknił.
Utwierdził się w swoim planie.
Lecz on się spalił zanim do końca powstał.
Chciał wracać nim odszedł.
Lecz nie mógł, bo w żagle mu wiało samo zło.
I tak bezwiednie zatracił się w tej podróźy, że mimochodem odwrócił się ster.
I wtedy znów przepadł, nie wiedział jak bardzo w przepasci tej tkwił.
Już nie sądził, że trzeba czekać.
Do końca już był on wraz z nią.
24/04/2013 11:43:44
