"Gubię się, a każda chwila daje mi do zrozumienia, że nie jestem już tym, kim byłam. Staram się stawiać małe, a zarazem rozsądne kroki. Staram się żyć, chociaż nie znam już własnego celu. Niegdyś zamykając oczy, czułam Twoją obecność. Wiedziałam, że żyję, aby Cię kochać. A teraz? Teraz otacza mnie mgła, która nie pozwala mi spojrzeć w przyszłości. Nie ma Cię przy mnie, a ja nie potrafię sama walczyć. Nic już nie potrafię. Tonę w oceanie samotności, który pochłania każdą cząstkę mnie. Jestem jak samotny ptak, który leci donikąd, jak włóczęga, który nie ma się gdzie podziać. Jestem sama. Blask księżyca oświetla mi drogę, a ja nadal czuję tylko lęk. Lęk, który nieśmiało próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego ze wszystkich mężczyzn na świecie, których mogłam pokochać, pokochałam tego, który musiał odejść. Mijają sekundy, godziny, dni i tygodnie. Przełykam samotność, wgłębi czując, że to jedyne na co mnie stać. Chyba muszę przestać wierzyć w to, że cierpienie ma swój kres. Miłość i przyzwyczajenie to nie przeciwność, to nie szczęście, a oliwa, którą dolewamy do tego kotła nienawiści. Chcę stąd uciec, nie wiem jednak czy na zawsze.."